Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere?

Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Ita nemo beato beatior. Age, inquies, ista parva sunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Duo Reges: constructio interrete. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. An est aliquid, quod te sua sponte delectet?

Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Urgent tamen et nihil remittunt. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur.

Princeps huius civitatis Phalereus Demetrius cum patria pulsus esset iniuria, ad Ptolomaeum se regem Alexandream contulit. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Age, inquies, ista parva sunt. Itaque ab his ordiamur. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus.

Hoc est non modo cor non habere, sed ne

palatum quidem. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae.

Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.

Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Erit enim mecum, si tecum erit. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas.

Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur?

Bork Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit,

alter evertere. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Bonum liberi: misera orbitas.