Praeteritis, inquit, gaudeo. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Rationis enim perfectio est virtus; Sed ad bona praeterita redeamus. Quippe: habes enim a rhetoribus; Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Videsne quam sit magna dissensio? Sed tamen intellego quid velit. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Duo Reges: constructio interrete. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata.

Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Praeclare hoc quidem. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur?

Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Dat enim intervalla et relaxat. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Omnis enim est natura diligens sui. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus.

Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Quasi

vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Quonam, inquit, modo? Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim.

Recte dicis; An hoc usque quaque, aliter in vita? Immo alio genere; Suo enim quisque studio maxime ducitur. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris.

A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Bork Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Nulla erit controversia. Quorum altera prosunt, nocent altera. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae.

Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Nemo igitur esse beatus potest. Quis Aristidem non mortuum diligit?

Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;

Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes.