Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Quae cum dixisset, finem ille. Quo modo autem philosophus loquitur? Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.

Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Sed ad illum redeo. Bork Avaritiamne minuis? Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris.

Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. At eum nihili facit;

Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Cur post Tarentum ad Archytam? Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Audeo dicere, inquit. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Torquatus, is qui consul cum Cn. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio.

Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.

Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Illud non continuo, ut aeque incontentae. Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Non est

enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn.

Mihi enim satis est, ipsis non satis. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. De quibus cupio scire quid sentias.

Non est igitur summum malum dolor. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Duo Reges: constructio interrete.

Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Polemoni et iam ante

Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi.