Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Negat enim summo bono afferre incrementum diem.

Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti.

Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Urgent tamen et nihil remittunt. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Itaque contra est, ac dicitis;

Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Id Sextilius factum negabat. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Bork Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium?

Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Duo Reges: constructio interrete. Ita fit cum gravior, tum

etiam splendidior oratio. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio.

Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Igitur ne dolorem quidem. Nemo igitur esse beatus potest. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?

Cur haec eadem Democritus? Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Urgent tamen et nihil remittunt. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes;

A villa enim, credo, et: Si ibi te esse scissem, ad te ipse venissem. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Nos commodius agimus. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Age sane, inquam.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sedulo, inquam, faciam. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? At iam decimum annum in spelunca iacet. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Sed ad bona praeterita redeamus. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a

philosophis ratione quadam distinguitur.

Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse?