Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia.

Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum.

Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Hoc non est positum in nostra actione. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Quae cum dixisset, finem ille. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Si quae forte-possumus. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Quid, quod res alia tota est?

In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Conferam avum tuum Drusum cum C. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Ut

proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. In eo autem voluptas omnium Latine loquentium more ponitur, cum percipitur ea, quae sensum aliquem moveat, iucunditas. Duo Reges: constructio interrete.

Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus.

Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Non igitur bene.

Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.

Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Eaedem res maneant alio modo. Iam in altera philosophiae parte. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo.

Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?