Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Deprehensus omnem poenam contemnet. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Nihil opus est exemplis hoc facere longius.

Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed ille, ut dixi, vitiose. Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Duo Reges: constructio interrete.

Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur.

Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Sint modo partes vitae beatae.

Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Quae cum dixisset, finem ille. At ille non

pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Non semper, inquam; Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Mihi enim satis est, ipsis non satis.

Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum.

Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Utrum igitur percurri omnem Epicuri disciplinam placet an de una voluptate quaeri, de qua omne certamen est? Eadem nunc mea adversum te oratio est.

Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Tu quidem reddes; Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt;

Illud non continuo, ut aeque incontentae. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Non igitur bene. Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset.