Hoc non est positum in nostra actione. Si longus, levis; Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit.

Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Nulla erit controversia. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;

Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Si id dicis, vicimus. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Quid ergo? Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Somnum denique nobis, nisi requietem corporibus et is medicinam quandam laboris afferret, contra naturam putaremus datum; Sed ille, ut dixi, vitiose.

Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Et quod est munus, quod opus sapientiae? Duo Reges: constructio interrete. In ipsa enim parum magna vis inest, ut quam optime se habere possit, si nulla cultura adhibeatur. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. An tu me de L. Comprehensum, quod

cognitum non habet? Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis.

In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.

Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Prave, nequiter, turpiter cenabat; Inde igitur, inquit, ordiendum est. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. An tu me de L. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; De vacuitate doloris eadem sententia erit.

Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Utilitatis causa amicitia est quaesita. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum.

Maximus dolor, inquit, brevis

est. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Scrupulum, inquam, abeunti; Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.

Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Num quid tale Democritus? Dicimus aliquem hilare vivere; Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Que Manilium, ab iisque M. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Quo igitur, inquit, modo?