Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Omnis enim est natura diligens sui. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.

Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus;

Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Ratio quidem vestra sic cogit. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Simus igitur contenti his. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.

Ut id aliis narrare gestiant? Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Nisi enim id faceret, cur Plato Aegyptum peragravit, ut a sacerdotibus barbaris numeros et caelestia acciperet? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Nihil est enim, de quo aliter tu sentias atque ego, modo commutatis verbis ipsas res conferamus. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Sin te

auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Sed fac ista esse non inportuna; Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur?

An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Ego vero isti, inquam, permitto. Quis Aristidem non mortuum diligit?

Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.

Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Duo Reges: constructio interrete. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest.

Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Minime vero istorum quidem, inquit. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis.

Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Nulla erit controversia. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Quis Aristidem non mortuum diligit?