Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Quid est enim aliud esse versutum? Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Si quae forte-possumus. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Cur post Tarentum ad Archytam?

Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Quippe: habes enim a rhetoribus; Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse?

Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Quod cum dixissent, ille contra. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt.

Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.

Gerendus est mos, modo recte sentiat. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem

faciam. Erit enim mecum, si tecum erit. Facete M. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer.

Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Nulla erit controversia. Ita nemo beato beatior. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Consequens enim est et post oritur, ut dixi.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Duo Reges: constructio interrete. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.

Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Bestiarum vero nullum iudicium puto. Qui est in parvis malis. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore;

Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Quamquam te quidem video minime esse

deterritum. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit.

Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum?