Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Cur id non ita fit? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Duo Reges: constructio interrete. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Sedulo, inquam, faciam. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. At eum nihili facit;

Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum.

Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Nemo igitur esse beatus potest. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret,

se esse heredem Q. Quis Aristidem non mortuum diligit? Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio.

Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Quae dici eadem de ceteris virtutibus possunt, quarum omnium fundamenta vos in voluptate tamquam in aqua ponitis.

Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.

Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; A mene tu? Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Disserendi artem nullam habuit. Quare attendo te studiose et, quaecumque rebus iis, de quibus hic sermo est, nomina inponis, memoriae mando; Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.

Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;

Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Maximus dolor, inquit, brevis est. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Sint ista Graecorum; Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Age sane, inquam.

Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Hoc etsi multimodis reprehendi potest,

tamen accipio, quod dant. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis;