Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Quonam, inquit, modo? Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Cur iustitia laudatur? Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Facillimum id quidem est, inquam. Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Eademne, quae restincta siti?

Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Sed videbimus. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -;

Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Sed ad illum redeo. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.

Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse?

Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Nam ante Aristippus, et ille melius. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Quam nemo umquam

voluptatem appellavit, appellat; Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit;

Minime vero, inquit ille, consentit. Nam de isto magna dissensio est. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Quis negat? Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?

Pauca mutat vel plura sane; Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Maximus dolor, inquit, brevis est. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus.

Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Qui convenit? Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate.

Lorem ipsum

dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Duo Reges: constructio interrete. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant?

Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus;