Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Igitur ne dolorem quidem. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -;

Bork Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Illud non continuo, ut aeque incontentae. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.

Sed nunc, quod agimus; Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Tubulo putas dicere? Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. Negare non possum. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus?

Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Restatis igitur vos; Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Sed quae tandem ista ratio est? Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Hic ambiguo ludimur. Quid de Platone aut de Democrito loquar?

Nam neque virtute retinetur ille in vita, nec iis, qui sine virtute sunt, mors est oppetenda. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse

vivi; Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Illi enim inter se dissentiunt. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Sit enim idem caecus, debilis. Duo Reges: constructio interrete.

Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. Que Manilium, ab iisque M. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret.

Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. Quae cum ita sint,

effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus.

Sint modo partes vitae beatae. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Mihi enim satis est, ipsis non satis.

Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Hoc non est positum in nostra actione. Ac tamen hic mallet non dolere. Laboro autem non sine causa; Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Quamquam te quidem video minime esse deterritum.