Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet? Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Summae mihi videtur inscitiae.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Duo Reges: constructio interrete.

Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Quo modo autem philosophus loquitur? Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Res enim concurrent contrariae. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.

Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Hanc ergo

intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Commentarios quosdam, inquam, Aristotelios, quos hic sciebam esse, veni ut auferrem, quos legerem, dum essem otiosus; Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Immo videri fortasse. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas.

Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Oratio me istius philosophi non offendit; ALIO MODO.

Sin aliud quid voles, postea. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Audeo dicere, inquit. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?

Sed fac ista esse non inportuna; Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.

His enim rebus

detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere.

Quo modo autem philosophus loquitur? Simus igitur contenti his. Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur.

Quare attende, quaeso. Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur.