Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Quarum cum una sit, qua mores conformari putantur, differo eam partem, quae quasi stirps ets huius quaestionis. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;

Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus.

Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Qui convenit? Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;

Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Quis istud possit, inquit, negare? Cur haec eadem Democritus? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Bork Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod.

Nihil illinc huc pervenit. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris.

Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Haec dicuntur inconstantissime. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit.

Duo enim genera quae erant, fecit tria. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Summus dolor plures dies manere non potest? Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia.

Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. De quibus cupio scire quid sentias. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. At hoc in eo M. Res tota, Torquate, non doctorum hominum, velle post mortem epulis celebrari memoriam sui nominis. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Et ego: Piso, inquam, si est quisquam, qui acute in causis videre soleat quae res agatur. Et si in ipsa gubernatione neglegentia est navis eversa, maius est peccatum in auro quam in palea.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Duo Reges: constructio interrete. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Inscite

autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.

Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Sed ille, ut dixi, vitiose. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Nihil illinc huc pervenit. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt.

Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. De illis, cum volemus. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene.