Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Venit ad extremum; Venit ad extremum; Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Sed ille, ut dixi, vitiose. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis?

Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem.

Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Et quidem, inquit, vehementer errat; Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Ad eos igitur converte te, quaeso. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit?

Scripta sane et multa et polita, sed nescio quo pacto auctoritatem oratio non habet. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Summus dolor plures dies manere non potest? Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Si quae forte-possumus. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho;

Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Non quam

nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Nam cui proposito sit conservatio sui, necesse est huic partes quoque sui caras suo genere laudabiles. Ad eos igitur converte te, quaeso. Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. Sedulo, inquam, faciam.

Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Quis autem honesta in familia institutus et educatus ingenue non ipsa turpitudine, etiamsi eum laesura non sit, offenditur?

Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Maximus dolor, inquit, brevis est. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Quod quidem nobis non saepe contingit. Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Restatis igitur vos; Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Etiam beatissimum?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Ac tamen hic mallet non dolere. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Que Manilium, ab iisque M. Duo Reges: constructio interrete. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Atque his de rebus et splendida est

eorum et illustris oratio.

Qualem igitur hominem natura inchoavit? Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus?

Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Quonam, inquit, modo? De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia;