Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Quae sequuntur igitur? Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas.

Etiam inchoatum, ut, si iuste depositum reddere in recte factis sit, in officiis ponatur depositum reddere; Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute.

Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Bork Nunc de hominis summo bono quaeritur; Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio.

An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint.

Suo enim quisque studio maxime ducitur. Laboro autem non sine causa; Nemo igitur esse beatus potest. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Prodest, inquit, mihi eo esse animo.

Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens, sapientem esse non esse ad beate vivendum satis. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Si quae forte-possumus. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Licet hic rursus ea commemores,

quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum?

Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Pauca mutat vel plura sane; Nam quid possumus facere melius? Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus?

Pauca mutat vel plura sane; Facillimum id quidem est, inquam. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Color egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate. Duo Reges: constructio interrete. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Sed potestne rerum maior esse dissensio?

Poterat autem inpune; Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.