Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus.

Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Si id dicis, vicimus. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat.

Duo enim genera quae erant, fecit tria. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Quis est tam dissimile homini. Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Dici enim nihil potest verius. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora.

An hoc usque quaque, aliter in vita? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Eorum enim est haec

querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Duo Reges: constructio interrete. An hoc usque quaque, aliter in vita? Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Bork

Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Quid iudicant sensus? Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat?

Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Omnis enim est natura diligens sui. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;

Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.

Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Iubet igitur

nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Quae ista amicitia est? Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen;

Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; An eiusdem modi? Quaerimus enim finem bonorum. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit.