Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Cur iustitia laudatur?

Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere;

Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Quis hoc dicit? Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est.

Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Tum mihi Piso: Quid ergo? Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Quod non subducta utilitatis ratione effici solet, sed ipsum a se oritur et sua sponte nascitur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Certe nihil

nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens, sapientem esse non esse ad beate vivendum satis. Duo Reges: constructio interrete.

Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.

Quid de Platone aut de Democrito loquar? Nam neque virtute retinetur ille in vita, nec iis, qui sine virtute sunt, mors est oppetenda. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant?

Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Inquit, an parum disserui non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere? Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Inde igitur, inquit, ordiendum est. A mene tu? Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum.

Quid censes in Latino fore? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

Eadem nunc mea adversum te oratio est. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Summum a vobis bonum voluptas dicitur.