Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Cur id non ita fit? Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Erat enim Polemonis. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Duo Reges: constructio interrete. Non est igitur voluptas bonum. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse.

Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere.

In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt.

Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Si id dicis, vicimus. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Est, ut dicis, inquam. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-;

An tu me de L. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Nullus

est igitur cuiusquam dies natalis. Sed quod proximum fuit non vidit. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum.

Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Comprehensum, quod cognitum non habet?

Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;

Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Velut ego nunc moveor. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit.

Refert tamen, quo modo. Quid tanto concursu honestissimorum studiorum, tanto virtutum comitatu, si ea nullam ad aliam rem nisi ad voluptatem conquiruntur? Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Confecta res esset. An hoc usque quaque, aliter in vita? Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur.