Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. An nisi populari fama? Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium.

Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Nam si +omnino nos+ neglegemus, in Aristonea vitia incidemus et peccata obliviscemurque quae virtuti ipsi principia dederimus; Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Primum quid tu dicis breve? Immo alio genere; Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit;

Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Laboro autem non sine causa; Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Sedulo, inquam, faciam. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret?

Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Sed memento te, quae nos sentiamus, omnia probare, nisi quod verbis aliter utamur, mihi autem vestrorum nihil probari. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? At iam decimum annum in spelunca iacet. Qui ita affectus,

beatum esse numquam probabis;

Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Sed quae tandem ista ratio est? Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; At hoc in eo M. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem.

Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Sedulo, inquam, faciam. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui.

Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Bork

Verum hoc idem saepe faciamus. A mene tu? Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt?

Lorem ipsum dolor

sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Tanta vis admonitionis inest in locis; Sed plane dicit quod intellegit. Duo Reges: constructio interrete.

Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. An hoc usque quaque, aliter in vita? Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Hoc est non dividere, sed frangere.