Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Nos cum te, M. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec.

Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Recte, inquit, intellegis. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Prioris generis est docilitas, memoria; Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia.

Quae duo sunt, unum facit. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Haec dicuntur fortasse ieiunius; Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Confecta res esset. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Duo Reges: constructio interrete. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quid ergo hoc loco intellegit honestum?

Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque

arripuit, interficit. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Quid me istud rogas?

Ostendit pedes et pectus. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis.

Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Sed haec nihil sane ad rem; In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Ut pulsi recurrant? At iam decimum annum in spelunca iacet. Pungunt quasi aculeis interrogatiunculis angustis, quibus etiam qui assentiuntur nihil commutantur animo et idem abeunt, qui venerant. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.

Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. A villa enim, credo, et: Si ibi te esse scissem, ad te ipse venissem. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio.

Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Magna laus.

Negat enim summo bono afferre

incrementum diem. Bork Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.