Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Scrupulum, inquam, abeunti; Graece donan, Latine voluptatem vocant. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit.

Quid est enim aliud esse versutum? Comprehensum, quod cognitum non habet? Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat.

Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Reguli reiciendam; Is es profecto tu. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Quae dici eadem de ceteris virtutibus possunt, quarum omnium fundamenta vos in voluptate tamquam in aqua ponitis. Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. At multis malis affectus.

Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Ut aliquid scire se gaudeant? Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Itaque contra est, ac dicitis; Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus.

Quare si potest esse beatus is, qui est in asperis reiciendisque rebus, potest is quoque esse. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt?

De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Tum mihi Piso: Quid ergo?

Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. Nulla erit controversia. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur?

An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. Urgent tamen et nihil remittunt. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Duo Reges: constructio interrete. Dicimus aliquem hilare vivere; Quid turpius quam sapientis vitam ex

insipientium sermone pendere? A mene tu? Bork

Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Sed ego in hoc resisto; Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Eam stabilem appellas.