Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Qualem igitur hominem natura inchoavit? Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore;

Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Et quod est munus, quod opus sapientiae? Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa;

Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Minime vero, inquit ille, consentit. Ac tamen hic mallet non dolere.

Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Quod totum contra est. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.

Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Tum mihi Piso: Quid ergo?

Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Esse enim, nisi eris, non potes. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. In qua quid est

boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est.

Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Et nemo nimium beatus est; Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.

Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Eam stabilem appellas. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur.

Eademne, quae restincta siti? Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Duo Reges: constructio interrete. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum.