Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Ego vero isti, inquam, permitto. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus.

At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem?

Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Urgent tamen et nihil remittunt. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Comprehensum, quod cognitum non habet? Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Verum esto; Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Duo Reges: constructio interrete. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis?

Tamen a proposito, inquam, aberramus. Graccho, eius fere, aequalí? Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Illa videamus, quae a te de

amicitia dicta sunt. Nam si +omnino nos+ neglegemus, in Aristonea vitia incidemus et peccata obliviscemurque quae virtuti ipsi principia dederimus; Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest.

Mihi enim satis est, ipsis non satis. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Ille incendat? Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium.

Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus.

Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Eaedem res maneant alio modo. Bork At enim hic etiam dolore. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum;

Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Perge porro; Praeclarae mortes sunt imperatoriae;

Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia.

De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari.