Nihilo magis. Tum mihi Piso: Quid ergo? Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;

Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Idem adhuc;

Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Non est igitur voluptas bonum. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur.

Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Paria sunt igitur. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Et quidem, inquit, vehementer errat; Pauca mutat vel plura sane; Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus.

Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. A mene tu? Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don.

Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Iubet igitur nos

Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.

Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Nihil illinc huc pervenit. Hic ambiguo ludimur. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Illo enim addito iuste fit recte factum, per se autem hoc ipsum reddere in officio ponitur. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? At iste non dolendi status non vocatur voluptas.

Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Quod iam a me expectare noli. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? A villa enim, credo, et: Si ibi te esse scissem, ad te ipse venissem. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Ita fit ut, quanta differentia est in principiis naturalibus, tanta sit in finibus bonorum malorumque dissimilitudo. Duo Reges: constructio interrete. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim

existimo-ad corpus refers? Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus;

Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Quid Zeno? Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Hic ambiguo ludimur. Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi.