Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet.

Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Et nemo nimium beatus est; Hoc non est positum in nostra actione. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Falli igitur possumus. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua.

An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Ita prorsus, inquam; Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;

An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Urgent tamen et nihil remittunt. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hic ambiguo ludimur. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Dici enim nihil potest verius. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Duo Reges: constructio interrete. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac

cognitione dignum amaverunt. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit.

Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Esse enim, nisi eris, non potes. Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.

Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Polycratem Samium felicem appellabant. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Itaque contra est, ac dicitis; Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Sed tamen intellego quid velit. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est? Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere

numerare.

Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem.

Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Quare attende, quaeso. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Nam ante Aristippus, et ille melius. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat;