Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae. Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus.

Duo Reges: constructio interrete. Itaque et vivere vitem et mori dicimus arboremque et novellan et vetulam et vigere et senescere. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;

Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Tria genera bonorum; Non risu potius quam oratione eiciendum? Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Sint modo partes vitae beatae.

Tenent mordicus. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Qui convenit? Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Sed venio ad inconstantiae crimen,

ne saepius dicas me aberrare;

Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus.

Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Non potes, nisi retexueris illa. Nihilo magis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint.

Quid de Platone aut de Democrito loquar? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Tum mihi Piso: Quid ergo?

Nihil ad rem! Ne sit sane; Et quod est munus, quod opus sapientiae? Refert tamen, quo modo. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.

Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Bork Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Alia quaedam dicent, credo, magna antiquorum esse peccata, quae ille veri investigandi cupidus nullo modo ferre potuerit. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Memini vero, inquam; Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe

iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis.