Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Sunt autem, qui dicant foedus esse quoddam sapientium, ut ne minus amicos quam se ipsos diligant. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Quod quidem nobis non saepe contingit. Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. Minime vero, inquit ille, consentit. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Bork Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Quod quidem iam fit etiam in Academia.

Hoc non est positum in nostra actione. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Bork Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos.

Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

Quod est, ut dixi, habere ea, quae secundum naturam sint, vel omnia vel plurima et maxima. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Recte dicis; Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Sed audiamus ipsum: Compensabatur, inquit, tamen cum his omnibus animi laetitia, quam capiebam memoria rationum inventorumque nostrorum.

Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Recte,

inquit, intellegis. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius?

Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Velut ego nunc moveor. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Duo Reges: constructio interrete. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere.

At hoc in eo M. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Nos cum te, M. Deinde dolorem quem maximum?

Quid de Pythagora? Quis hoc dicit? Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Non laboro, inquit, de nomine. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Sed tamen intellego quid velit. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante.