Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius.

Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Quae rursus dum sibi evelli ex ordine nolunt, horridiores evadunt, asperiores, duriores et oratione et moribus. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; An hoc usque quaque, aliter in vita? Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Quid dubitas igitur mutare principia naturae?

Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Eadem nunc mea adversum te oratio est. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?

Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Quo tandem modo? Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes;

Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Prave, nequiter, turpiter

cenabat; Suo enim quisque studio maxime ducitur. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius.

Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Itaque contra est, ac dicitis; Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? At iam decimum annum in spelunca iacet. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Dat enim intervalla et relaxat. Duo Reges: constructio interrete. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Equidem e Cn.

Suo genere perveniant ad extremum; Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.

Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Omnis enim est natura diligens sui. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur.

Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Nos commodius agimus. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia;