Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Atqui, inquit, si Stoicis concedis ut virtus sola, si adsit vitam efficiat beatam, concedis etiam Peripateticis. Nam de isto magna dissensio est. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn.

Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Id est enim, de quo quaerimus. Cur id non ita fit?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Duo Reges: constructio interrete. Facillimum id quidem est, inquam. Hoc sic expositum dissimile est superiori. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Quo minus animus a se ipse dissidens secumque discordans gustare partem ullam liquidae voluptatis et liberae potest.

Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis.

Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Apparet

statim, quae sint officia, quae actiones. Et si in ipsa gubernatione neglegentia est navis eversa, maius est peccatum in auro quam in palea. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Memini vero, inquam; Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet.

Nunc vides, quid faciat. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Ego vero isti, inquam, permitto. Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda.

At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;

Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Quare attendo te studiose et, quaecumque rebus iis, de quibus hic sermo est, nomina inponis, memoriae mando; Graece donan, Latine voluptatem vocant. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur.

Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Quam tu ponis in verbis,

ego positam in re putabam. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere.

Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Hic ambiguo ludimur. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Scaevolam M. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Sed haec in pueris; Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem.