Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Ratio quidem vestra sic cogit. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Quo tandem modo? Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Duo Reges: constructio interrete. Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest.

Inquit, dasne adolescenti veniam? Nihil est enim, de quo aliter tu sentias atque ego, modo commutatis verbis ipsas res conferamus. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Sed haec omittamus;

Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Non est igitur voluptas bonum. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Nunc vides, quid faciat. At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi.

Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se

cohaerere.

Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Quis Aristidem non mortuum diligit? Polycratem Samium felicem appellabant. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.

Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. In schola desinis. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Cur post Tarentum ad Archytam? Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.

Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Utram tandem linguam nescio? Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;

Quarum ambarum

rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Sit enim idem caecus, debilis. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.